Van de ontdekking van het ozongat tot het Montreal Protocol

 

 

 

De ontdekking van het ozongat in Antarctica

De ozonlaag beschermt mens en milieu tegen schadelijke hoeveelheden ultraviolette straling van de zon. Chemicaliën die bekend staan ​​als ozonafbrekende stoffen (ODS) kwamen ongecontroleerd in de atmosfeer terecht; deze chemicaliën beschadigen de stratosferische ozonlaag. In mei 1985 beschreven wetenschappers Joe Farman, Brian Gardiner en Jonathan Shanklin van de British Antarctic Survey (BAS) in het tijdschrift Nature hun waarneming van grote ozonverliezen boven Antarctica. De ontdekking van het ozongat boven Antarctica door BAS vormde een vroege waarschuwing voor de potentieel gevaarlijke verdunning van de ozonlaag wereldwijd.

Verdrag van Wenen, een voorloper van het Protocol van Montreal

Naarmate de technologie vorderde, wezen wetenschappelijke studies op het opkomende probleem en de gevolgen ervan voor de ozonlaag. Jarenlange acties worden aangekondigd. In 1985 werd als reactie hierop het Verdrag van Wenen ter bescherming van de ozonlaag opgesteld. Het Verdrag van Wenen was het eerste verdrag dat door alle betrokken landen werd ondertekend. Het trad in werking in 1988 en werd in 2009 universeel geratificeerd.
Het verdrag had tot doel de samenwerking tussen landen te bevorderen door informatie uit te wisselen over de effecten van menselijke activiteiten op de ozonlaag. Maar omdat het verdrag niet juridisch bindend is, verplicht het Verdrag van Wenen landen niet om maatregelen te nemen om de ozonlaag te beschermen. Het Protocol van Montreal trad in 1987 in werking om dit probleem aan te pakken.

Wat is het Montreal Protocol?

Het Montreal Protocol werd ondertekend in 1987 en trad in werking in 1989. Het werd aanvankelijk door 46 landen ondertekend, maar telt nu bijna 200 ondertekenaars. Het Montreal Protocol inzake stoffen die de ozonlaag afbreken is een wereldwijde overeenkomst om de ozonlaag van de aarde te beschermen door de chemische stoffen die de ozonlaag afbreken geleidelijk uit te bannen. Het Montreal Protocol is een universeel verdrag dat de productie en consumptie reguleert van bijna 100 door de mens geproduceerde chemische stoffen, ook wel ozonafbrekende stoffen (ODS) genoemd.

Wat zegt het Montreal Protocol?

Het Montreal Protocol zorgt voor een stapsgewijze afbouw van de consumptie en productie van de verschillende ODS-soorten, met verschillende tijdschema's voor ontwikkelde en ontwikkelingslanden (aangeduid als "Artikel 5-landen"). Onder dit verdrag hebben alle partijen specifieke verantwoordelijkheden met betrekking tot de uitfasering van de verschillende groepen ODS, de controle op de ODS-handel, de jaarlijkse rapportage van gegevens, nationale vergunningensystemen ter controle van de import en export van ODS, en andere zaken. Ontwikkelings- en ontwikkelde landen hebben gelijke maar gedifferentieerde verantwoordelijkheden, maar het belangrijkste is dat beide groepen landen bindende, tijdgebonden en meetbare verplichtingen hebben.

Stoffen die onder het Montreal Protocol vallen

Bijlagen A (CFK's, halonen)
Bijlagen B (andere volledig gehalogeneerde CFK's, koolstoftetrachloride, methylchloroform)
Bijlagen C (HCFK's)
Bijlagen E (methylbromide)
Bijlagen F (HFK's)

Het Montreal Protocol wordt ondersteund door het ozonsecretariaat van het VN-Milieuprogramma

Het verdrag evolueert in de loop der tijd in het licht van nieuwe wetenschappelijke, technische en economische ontwikkelingen, en wordt voortdurend gewijzigd en aangepast. De Vergadering van Partijen is het bestuursorgaan van het verdrag, met technische ondersteuning van een open werkgroep, die beide jaarlijks bijeenkomen. De Partijen worden bijgestaan ​​door het Ozonsecretariaat, gevestigd op het hoofdkantoor van het VN-Milieuprogramma in Nairobi, Kenia.